رب گوجه جوانه کنسانتره ای از گوجه فرنگی های پوره شده است که در قوطی ها یا با قدرت دو برابر در لوله ها فروخته می شود.
اروپایی ها رب گوجه فرنگی با نمک را ترجیح می دهند، در حالی که برخی از خاورمیانه ای ها مانند اسرائیلی ها رب گوجه فرنگی را با شکر ترجیح می دهند.
رب گوجه‌فرنگی به ظروف اضافه می‌شود تا طعمی تند، به‌ویژه طعم طبیعی اومامی که در گوجه‌فرنگی وجود دارد، بدهد.
نمونه‌هایی از غذاهایی که معمولاً در آنها رب گوجه‌فرنگی استفاده می‌شود عبارتند از سس پاستا، سوپ و گوشت سرخ شده. رب معمولاً در اوایل فرآیند پخت و پز اضافه می شود و برای رسیدن به کاراملی شدن تفت داده می شود.
بر اساس شرایط ساخت، رب می تواند پایه ای برای تهیه سس کچاپ یا آب گوجه فرنگی بازسازی شده باشد:
استراحت داغ: تا حدود 100 درجه سانتیگراد (212 درجه فارنهایت) گرم می شود، پکتین حفظ می شود، خمیر غلیظ تر است و می توان از آن برای سس کچاپ استفاده کرد.
همه گوجه فرنگی ها را می توان به صورت رب پخته کرد، اما اغلب با گوجه فرنگی های رب شروع می شود.
گوجه‌فرنگی روما نامیده می‌شود، محصولی سریع‌تر و نرم‌تر می‌سازد.
گوجه‌فرنگی آبدار ممکن است دو برابر بیشتر طول بکشد.
رب گوجه فرنگی در اوایل قرن بیستم به صورت تجاری در دسترس قرار گرفت.
در انگلستان به رب گوجه فرنگی کنسانتره نیز می گویند.
در ایالات متحده، رب گوجه فرنگی به سادگی جامدات گوجه فرنگی غلیظ (بدون دانه یا پوست)، گاهی اوقات با افزودن شیرین کننده (شربت ذرت با فروکتوز بالا) و با یک استاندارد هویت (در کد مقررات فدرال، نگاه کنید به 21 CFR 155.191).
پوره گوجه فرنگی نیاز کمتری به مواد جامد محلول در گوجه فرنگی دارد و میزان آن 24 درصد است.
برای مقایسه، گوجه‌فرنگی‌های گرد تازه معمولی دارای محتوای جامد محلول 3.5-5.5٪ (بریکس انکساری سنجی) هستند، در حالی که گوجه‌فرنگی گیلاسی مقدار آن دو برابر است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.